تصور کن، توی ماشین نشستهای و در ترافیک سنگینی گیر کردهای؛ فردا هم امتحان تاریخ داری و میخواهی زودتر به خانه برسی تا حداقل یک بار هم که شده کتاب را ورق بزنی و درسها را به یاد بیاوری. آن قدر کلافه و نگرانی که دلت میخواهد از پنجره ماشین بیرون بپری و مسیر تا خانه را بدوی! اما راه زیاد است و …
آنجاست که به خودت میگویی آخر بشر با این همه اختراع و خلاقیتی که داشته، چرا تا حالا نتوانسته وسیلهای بسازد که هر کس بتواند مثل سوپرمن پرواز کند؟!
در جواب به این سؤال باید بگویم که اختراع وسیلهای که بتوان به تنهایی با آن پرواز کرد، نه فقط از چشم دانشمندان امروزی دور نمانده، بلکه سابقه آن به 40 سال پیش برمیگردد. در جنگ جهانی دوم برای اولین بار، توسط فردی به نام «یوگن شوماخر» وسیلهای ساخته شد که به شکل یک کمربند بزرگ بود و از پراکسیدهیدروژن (آب اکسیژنه) به عنوان سوخت استفاده میکرد. با این وسیله که اسم آن را «کمربند موشکی» یا «کمربند پرتابی» گذاشتند، هرکس میتوانست چند دقیقه به تنهایی پرواز کند. اما همانطور که معلوم است، استفاده از این دستگاه خطرهایی هم داشت و به همین دلیل در اختیار مردم قرار نگرفت. البته ساخت نمونههای کاملتر این کمربند، که به آن کولهپشتی جهشی هم گفته میشود، در میان رقابت برای ساخت مدلهای بالاتر هواپیماها و ماشینها، مظلوم واقع شد. نمونه دیگری از این کولهپشتی، در سال 1965 میلادی در یکی از قسمتهای فیلم «جیمزباند» استفاده شد. مدل بعدی که در المپیک سال 1984 به نمایش درآمد، میتوانست فرد را تا ارتفاع 9 متری از سطح زمین بالا ببرد و سرعت پرواز آن بین11 تا 16 کیلومتر در ساعت بود.